تاریخ تکرار شد و ایران این وانت از رده خارج را توسط شرکت زامیاد تولید کرد.

مدل مونتاژ شده در ایران نسل سوم یا همان آخرین نسل این وانت بود که به حدی تولید ناموفقی بود که حتی صادرات آن به کشورهای خارج از قاره آسیا ممنوع بود 

تاریخ تکرار شد و ایران این وانت از رده خارج را توسط شرکت زامیاد تولید کرد.

جایگاه وانت نیسان در میان مردم به عنوان یک خودروی پرقدرت و مستحکم یاد می شود. اکنون نیز این خودرو پس از ۴۱ سال تولید همچنان یکی از پرطرفدار ترین خودروهای کار ایران به شمار می آید. امروزه این خودرو در ۲ نوع بنزینی و گازسوز و با قدرت های ۱۰۰ و ۹۰ اسب بخاری به بازار عرضه می شود. نسخه دیزلی این محصول با پیشرانه ۸ / ۲ لیتری ۹۳ اسب بخاری هم اکنون به مشتریان تحویل داده می شود. نسخه دیزلی نکات ثبت بسیاری نسبت به نسخه بنزینی با پیشرانه Z۲۴ ۱۰۰ اسب بخاری این محصول دارد. حداکثر گشتاور ۳۵ نیوتون متر افزایش را نشان می دهد و همچنین این میزان در دور بسیار پایین تر (حدود ۱۶۰۰) به دست می آید. مصرف سوخت نیز در نوع دیزلی حدود ۹ لیتر برای سیکل ترکیبی تخمین زده شده است. ظرفیت مجاز بار از ۱۸۲۰ کیلوگرم به ۲ تن افزایش پیدا کرده تا جایگاه نسخه دیزلی زامیاد ۲۴ بیش از پیش بالا رود. 

مطمئنا این تغییرات تاثیر بسیار خوبی روی نرمی خودرو و انتقال ضربه به اتاق می گذارند که برای خودروهای باری بسیار مفید خواهد بود، اما از لحاظ شکل ظاهری این خودرو به طور کامل اصالت خود را از دست داده و هیچ یک از مولفه های جونیور در آن دیده نمی شود. در صورتی که شرکت زامیاد می توانست با بهره گیری از تجربه موفقی همچون نسل F شرکت تویوتا ـ که با ارائه محصول جدید خود یعنی FJ Cruiser براحتی توانست با حفظ ظاهر روح اصلی خود یعنی ۲F، چهره ای کاملا مدرن به خود بگیرد ـ نهایت استفاده را ببرد.

ام جونیور (JUNIOR) به یک سری از پیکاپ‌های میان‌سایز کمپانی نیسان اطلاق می‌شود، پیکاپ‌هایی که از سال‌های ۱۹۵۶ الی ۱۹۸۲ میلادی در مدار تولید بودند. درمجموع، تمامی آن‌ها شامل سه نسل متفاوت از یکدیگر هستند که در سری‌های متعددی هم به تولید رسیدند، این سری‌ها با کدهای B40،B42 و B140 – سری ۴۰ و ۴۱ – سری ۱۴۰/۱۴۱ روانه بازارهای جهانی شدند.

نخستین نسل از جونیور که در سری‌های B40،B42 و B140 به تولید رسید، در اکتبر سال ۱۹۵۶ میلادی، روانه بازارهای جهانی شد. این وانت‌بار که از شباهت‌های فراوانی هم با همتایان آمریکایی خود برخوردار بود، از یک پیشرانه چهار سیلندر ۱.۵ لیتری نیرو می‌گرفت. توان این پیشرانه معادل ۵۰ اسب بخار بود و می‌توانست سرعتی برابر با ۹۰ کیلومتر بر ساعت برای این خودرو مهیا کند. خودروهای این نسل از ظرفیت حمل ۱.۷۵ تن بار برخوردار بودند. کمی بعد و در سال ۱۹۵۸ میلادی، سری B42 معرفی شد که از پیشرانه‌ای با توان ۵۷ اسب بخار بهره می‌برد (البته دراین‌بین از طراحی B41 صرف‌نظر شده بود).

در سال ۱۹۶۰ میلادی، سری B140 به بازار معرفی شد که از لحاظ فرم بدنه، هیچ تفاوت بارزی با سری B40 نداشت و تنها تغییراتی هم که در آن روی داده بود، به مواردی همچون تعویض جلوپنجره و نیز افزایش فاصله میان دو محور جلو و عقب، ختم می‌گردید. این سری، از پیشرانه‌ای ۱.۵ لیتری بنزینی به توان ۷۱ اسب بخار بهره می‌برد که قادر بود ماکزیمم سرعتی معادل ۹۵ کیلومتر بر ساعت را برایش فراهم کند.

نسل دوم جونیور در ژانویه سال ۱۹۶۲ میلادی، به جهانیان معرفی شد. این نسل در دو سری متفاوت و با کدهای ۴۰ و ۴۱ عرضه شد و از طرح به‌مراتب مدرن‌تری هم نسبت به نسل پیشین خود برخوردار بود. در نمای جلو، به‌جای دو چراغ گرد نسل قبلی، از چهار چراغ استفاده شده و گلگیرها هم به میزان بیشتری در درون بدنه ادغام شده بودند. همچنین، هر یک از چرخ‌های این خودرو از سیستم فنربندی مستقل بهره می‌برد. این سری از جونیور، علاوه بر پیشرانه ۱.۵ لیتری سابق، به یک پیشرانه ۱.۹ لیتری بنزینی جدید هم مجهز شده بود. پیشرانه‌ای که از توانی معادل ۸۵ اسب بخار برخوردار بود و سرعت نهایی این وانت‌بار را به ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

 چندی بعد، یک پیشرانه ۲.۲ لیتری دیزلی هم برای این سری معرفی شد که از توانی معادل ۷۰ اسب بخار برخوردار بود. سری ۴۰، نخستین خودروهای تجاری میان سایز ساخت نیسان بود که از ظرفیت حمل باری معادل ۲ تن برخوردار بود. سری ۴۰ تا سال ۱۹۶۶ میلادی در مدار تولید بود و در سال ۱۹۶۶ میلادی جای خود را به سری ۴۱ داد. سری ۴۱ هم از لحاظ فرم بدنه هیچ تفاوت خاصی با سری ۴۰ نداشت و تنها پیشرانه ۱.۹ لیتری دیزلی آن دستخوش بهسازی شد، بدین نحو که حجم آن با ۰.۱ لیتر افزایش به ۲ لیتر رسید و توانش نیز از ۸۳ اسب بخار به ۹۲ اسب بخار افزایش یافت که همین امر ماکزیمم سرعت این خودرو را با ده عدد افزایش، به ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت رساند. و در نهایت، در همین دوره بود که پیشرانه‌های ۶ سیلندر برای جونیور معرفی شد.

و اما سومین نسل و یا آخرین نسل از جونیور که کماکان در کشورمان در حال تولید است، برای نخستین بار، در اکتبر سال ۱۹۷۰ میلادی (مهرماه سال ۱۳۴۹ شمسی) پا به عرصه وجود نهاد. این خودرو که با نام سری ۱۴۰/۱۴۱ به تولید رسید، نسبت به نسل پیشین خود به‌مراتب مدرن‌تر بود. این نسل از جونیور، در آغاز از سه پیشرانه متفاوت بهره می‌برد که دو تای آن بنزینی و یک نسخه آن نیز دیزلی بود. نسخه‌های بنزینی در احجام ۱.۶ و ۲ لیتری عرضه می‌شدند. کوچک‌ترین نسخه از این نسل که با کد شاسی N140 روانه بازار شد از ظرفیت حمل باری معادل ۱.۵ تن برخوردار بود ولی نسخه ۲ لیتری بنزینی آن قادر بود تا ۱.۷۵ الی ۲ تن بار را با خود حمل نماید. ناگفته نماند که نسخه ۲ لیتری این خودرو از توانی معادل ۹۹ اسب بخار برخوردار بود و کد شناسایی آن نیز H20 بود.

سری ۱۴۰/۱۴۱ جونیور، در وهله اول برای رقابت با تویوتا استات (STOUT) روانه بازار شده بود، خودرویی که در آن روزها از معروف‌ترین وانت‌بارهای ساخت تویوتا و حتی ژاپن به شمار می‌آمد و به تعداد نسبتاً زیادی هم وارد کشورمان شده بود. البته نیسان جونیور همواره از لحاظ اهمیت و شهرت در مکانی پایین‌تر از تویوتا استات جای داشت.

در سال ۱۹۷۴ میلادی، تعداد محدودی از این سری، با نام نیسان میلر روانه بازار شد که موفقیت چندانی را هم کسب نکرد. در سال ۱۹۷۵ میلادی، سری ۱۴۱ روانه بازار شد که از لحاظ فرم بدنه کاملاً مشابه سری ۱۴۰ بود و دراین‌بین، تنها پیشرانه‌های آن جهت رعایت قوانین مربوط به آلایندگی، اصلاح و بهسازی شده بودند. زیرا در همین سال (۱۹۷۵ میلادی)، مقررات جدیدی برای گازهای خروجی از اگزوز وضع شده بود. در این میان، پیشرانه ضعیف ۱.۶ لیتری از سبد تولیدات نیسان حذف شد و توان خروجی پیشرانه ۲ لیتری هم به نحو معناداری کاهش یافت و از رقم ۹۹ اسب بخار به ۹۲ رسید.
فروش خودروهای این سگمنت در اوایل دهه هشتاد میلادی به نحو شایان توجهی کاهش یافته بود و همین امر موجب شد که کمپانی نیسان فکر جایگزینی برای این خودرو را کنار نهد. و مسئله مهم‌تر هم آن بود که جونیور با تکنولوژی عقب مانده خود، به هیچ وجه توان مقابله با وانت‌بارهای پیشرفته ساخت تویوتا و دیگر همتایان خود را نداشت. همه این موارد دست در دست هم موجب شد که در سال ۱۹۸۲ میلادی، تولید این خودرو برای همیشه در ژاپن متوقف شود.

اما توقف تولید نیسان جونیور در سی و چهار سال پیش موجب نشد که این مرکب ستبر آهنین به تاریخ بپیوندد بلکه همان‌طور که خودتان بهتر آگاهید، در گوشه‌ای از این عالم سرزمینی وجود دارد که کمابیش پذیرای هر نوع خودروی کهنه و وامانده‌ای است و مشتریانی دست‌به‌نقد بسیاری هم دارد که با آغوش باز مقدم هر چهارچرخه‌ای را گرامی می‌دارند و سال‌های سال نیز به انتظارش می‌نشینند!…. در همان دوره‌ای که این خودرو از مدار تولید در ژاپن کناره گرفت و وارد وادی بازنشستگی شد، تولید آن تحت لیسانس نیسان در شرکت سایپا آغاز گردید. تاریخ شروع این اقدام نیز ماه فوریه سال ۱۹۸۳ میلادی (بهمن ۱۳۶۱ شمسی) بود، یعنی دقیقاً سی و سه سال پیش. البته پیش از این تاریخ و در سال ۱۳۴۹ شمسی، تولید پیکاپ های بزرگی با نام نیسان جونیور ۲۰۰۰ یا زامیاد ۲۴ در کارخانه زامیاد آغاز شده بود، این پیکاپ ها از ظرفیت حمل باری معادل ۳.۸ تن برخوردار بودند. ناگفته نماند که «زامیاد» نام یک شرکت خصوصی خودروسازی بود که در سال ۱۳۴۲ شمسی احداث گردید و محل آن نیز در سه‌راه آذری واقع شده بود، البته در سال ۱۳۵۰ شمسی، محل این کارخانه به جاده تهران – کرج انتقال یافت.