پورشه بعد از سه سال غیبت در نمایشگاه خودرو دیترویت، امسال با دست پر به این نمایشگاه برگشت و مدل مسابقه‌ای ۹۱۸ RSR را برای اولین بار به جهان نشان داد.
۹۱۸ RSR ترکیبی از تکنولوژی استفاده شده در مدل مسابقه‌ای ۹۱۱ GT3 R هایبرید و کانسپت ۹۱۸ اسپایدر است که سال گذشته در نمایشگاه ژنو به نمایش درآمد.
مهندسان پورشه به ۹۱۱ GT3 R هایبرید «لابراتوار ماشین‌های مسابقه‌ای» لقب داده‌اند. تکنولوژی به کار گرفته شده در این ماشین با همکاری تیم فرمول یک ویلیامز توسعه داده شده است و در مسابقه‌هایی در پیست نوربرگرینگ، مسابقات له‌مان آمریکا و کاپ جهانی له‌مان در ژوهای چین آزمایش شده است.
به جز ۹۱۱ GT3 R، مهمترین الهام بخش ۹۱۸ RSR مدل تاریخ ساز ۹۱۷ این کارخانه بوده است که در دهه هفتاد به ستاره مسابقات له‌مان بدل شد و اولین قهرمانی را در مسابقات ۲۴ ساعته له‌مان در سال ۱۹۷۰ از آن پورشه کرد.
شباهت‌های زیادی بین این دو مدل وجود دارد. از رنگ ۹۱۸ RSR که یادآور مدل ۹۱۷ با رنگ‌آمیزی گلف اویل است تا شماره ۲۲ که شماره ماشینی است که هلموت مارکو و گیجز وان لنپ، رانندگان پورشه ۹۱۷ در مسابقات ۲۴ ساعته لمان در سال ۱۹۷۱، با آن رکوردی ثبت کردند که تا سال ۲۰۱۰ پابرجا بود.
این دو در ۲۴ ساعت با ۹۱۷ خود ۵۳۳۵.۳۱۳ کیلومتر را طی کردند و میانگین سرعتشان ۲۲۲.۳۰۴ کیلومتر در ساعت بود.
۹۱۷ هم یک ماشین آزمایشی بود تا پورشه با آن امکاناتی را که می‌خواست بعداً برای مدل‌های تولید انبوهش به کار برد، امتحان کند. از جمله بعد از موفقیت ۹۱۷ بود که پورشه شاسی‌های سبک وزن منیزیمی را در ماشین‌های جاده‌ای اش استفاده کرد.
۹۱۸ RSR هم دوباره وظیفه مشابهی بر عهده دارد. مهندسان پورشه با دستکاری موتور هشت سیلندر کانسپت ۹۱۸ توانسته‌اند از این موتور، ۵۵ اسب بخار بیشتر نیرو بگیرند و حداکثر قدرت موتور را به ۵۶۳ اسب بخار (در ۱۰۳۰۰ دور در دقیقه) افزایش داده‌اند. پورشه هنوز به طور رسمی حجم موتور هشت سیلند این ماشین را اعلام نکرده اما به دلیل تأثیری که این ماشین از ۹۱۱ GT3 R گرفته احتمالاً موتور آن ۳.۴ لیتری است.
نیروی این موتور از طریق یک جعبه دنده شش سرعته به چرخ‌های عقب ماشین منتقل می‌شود. روی چرخ‌های جلو به طور جداگانه موتوری الکتریکی نصب شده که هر یک می‌تواند ۱۰۲ اسب بخار نیرو تولید کند. در مجموع این سه موتور ۷۶۷ اسب بخار دراختیار راننده این ماشین مسابقه‌ای قرار می‌دهد.
نیروی اضافه‌ای که از موتورهای چرخ‌ها به دست می‌آید، در حقیقت نیرویی است که هنگام ترمز کردن توسط موتورها جذب می‌شود و در انباره‌‌ی دواری Flywheel Accumulator که در صندلی کنار راننده قرار داده شده ذخیره می‌شود. راننده می‌تواند با فشار یک دکمه این نیرو را آزاد کند. پورشه ادعا می‌کند که هنگامی که انرژی به طور کامل ذخیره شده باشد، این سیستم می‌تواند تا هشت ثانیه نیروی ماشین را تأمین کند. در یک مسابقه این زمان می‌تواند برای کم کردن تعداد مراجعه راننده به گاراژ یا کمتر کردن مصرف سوخت استفاده شود. سبکتر بودن این سیستم از باتری برای ذخیره انرژی، یکی دیگر از مزایای آن است.
کاهش وزن یکی از اهداف مهندسان پورشه در ساخت این ماشین بوده. شاسی ۹۱۸ RSR از پلاستیک ساخته شده که با فیبرکربن تقویت شده است. جزییات یک ماشین مسابقه‌ای در ۹۱۸ RSR درنظر گرفته شده است: از آنتن‌های رادیویی برای تماس راننده با تیم و ارسال اطلاعات ماشین گرفته تا صندلی های مسابقه‌ای که از چرم ساخته شده و امکانات داخل کابین که برخلاف مدل ۹۱۸ بسیار ساده ساخته شده است.
درهای ماشین هم به سبک مدل کلاسیک ۹۱۷ رو به بالا باز می‌شود. اینطور که گفته می‌شود با حذف باله بزرگ عقب، کم و بیش این ماشین همانی است که پورشه آنرا به طور انبوه تولید خواهد کرد. ۹۱۸ هنوز نیامده دل منتقدان و رسانه‌ها را برده است. در نمایشگاه دیترویت ۹۱۸ برای دومین بار جایزه سردبیران مجله اتو ویک را به عنوان بهترین ماشین نمایشگاه دیترویت برد
khodro.co.uk