به گزارش «پرشین خودرو»، کارل می‌باخ علاقه خود را به به طراحی خودرو تا قبل از پایان جنگ جهانی اول متوجه نشد یعنی زمانی که پیمان ورسای آلمان را از ساخت موتورهای هواپیما بازداشت. با ساخت اولین خودرو، می‌باخ بر همگان روشن ساخت که به فکر ساخت چه نوع اتومبیل‌هایی است، اتومبیل‌های لوکس در بالاترین رده قیمت که با بالاترین تکنولوژی‌‌ها و تجهیزات لوکس تجهیز شده‌اند.

این خط مشی تا پایان دوره ساخت اتومبیل توسط می‌باخ حفظ شد. آخرین نمونه تولیدی در سال ۱۹۴۱ از کارخانه خارج شد یعنی زمانی که کمپانی به دلیل جنگ جهانی دوم مجبور به توقف تولید شد. خودروهای می‌باخ همیشه بهترین بودند اما گران‌بهاترین نمونه‌های موجود نیز بودند بنابراین فقط ثروتمندان توانایی خرید آن‌را داشتند.

در طول ۲۰ سال تولید خودرو حدود ۱۸۰۰ دستگاه می‌باخ به مردم فروخته شد. در اصل می‌باخ فقط شاسی و موتور را می‌ساخت و اتاق توسط اتاق‌ساز‌‌ها ساخته می‌شد. در این کلکسیون می‌باخ‌های گوناگونی مشاهده می‌شود که هر کدام به نوبه‌ای خاص و منحصربه‌فرد هستند. جالب است بدانید قدیمی‌ترین می‌باخ موجود در جهان نیز در این موزه نگهداری می‌شود!

می‌باخ زپلین DS7

این مدل از سال ۱۹۳۰ الی ۱۹۳۴ تولید شد. عدد ۷ در نام مدل آن به حجم موتور ۷ لیتری‌اش اشاره دارد. اتاق DS7 موجود در موزه از نمونه‌ای خاص ساخته شده توسط Erdmann & Rossi است اولین صاحب این خودرو یک کارگردان سیرک بود، بعد‌‌ها این خودرو به صورت شاسی خالی در یکی از موزه‌های مونیخ به نمایش گذاشته شده و تا سال‌ها به همان‌صورت باقی مانده بود اما یك مجموعه‌دار موفق شد این خودرو را به روزهای اوجش بازگرداند. در سال ۱۹۹۶ قرار ملاقاتی با خانم Sembech krone (اولین صاحب خودرو) صورت گرفت، که وی تا آن لحظه از وجود خودرویش اطلاع نداشت و از شنیدن اوضاع اتومبیل‌ خود بسیار شگفت‌زده شد.

می‌باخ W5 SG

این مدل که در سال ۱۹۲۸ تولید شده وزنی بالغ بر ۳ تن دارد و قدیمی‌ترین اتومبیل سرِپای می‌باخ است که در حال حاضر در جهان وجود دارد. تفاوت اصلی آن در مقایسه با مدل قبلی خود یعنی W3 موتور بزرگ‌تر آن است که ۶ سیلندر است، ۷ لیتر گنجایش دارد و ۱۲۰ اسب‌بخار در ۲۸۰۰ دوربردقیقه تولید می‌کند، که جایگزین موتور ۵.۷ لیتری ۷۰ اسبی در مدل قبلی شده است.

یکی از نکات جالب در رابطه با مدل W5 آن است که موتور بسیار انعطاف‌پذیری دارد و با وجود گیرباکس ۳ سرعته‌اش نیاز به تعویض دنده ندارد زیرا از ۰ تا ۱۲۰ کیلومتر را می‌شود با دنده دوم رفت و دنده اول فقط مخصوص مناطق صعب‌العبور یا کوهستانی است و دنده آخر سرعت را از ۱۲۰ به ۱۳۰ کیلومتربرساعت می‌رساند که این توانایی مدیون گشتاور فوق‌العاده ۴۱۷ نیوتن‌متری موتور آن در ۱۲۰۰ دوربردقیقه است که رقم بسیار بالایی به حساب می‌آید و حتی امروز فقط در خودرو‌های نیرومند چنین رقمی مشاهده می‌شود با این تفاوت که این موتور گشتاوری با این عظمت را در دور پایین به‌دست می‌آورد و این یعنی همانند موتور کامیون‌‌ها در دور‌های پایین می‌تواند کشش بالایی داشته باشد، در ضمن گیرباکس سکوئنشیال آن در تعویض دنده‌‌ها نیازی به گرفتن کلاچ‌ نداشت.

همه این تکنولوژی‌‌ها سبب می‌شد تا قیمت خودرو بالاتر برود و در نهایت قیمت آن در سال ۱۹۲۸ به رقمی بین ۳۱۵۰۰ تا ۳۳۵۰۰ Reichsmark می‌رسید که در مقایسه با یک اوپل 7hp حدود ۷ برابر قیمت می‌خورد. بنابراین ثروت قابل‌توجهی نیاز بود تا توانایی خرید این خودرو را برای صاحبش فراهم آورد. اتومبیل موجود در موزه به دکتر وگلر تعلق داشت که دکتر خصوصی Enrico Caruso خواننده مشهور اپرا بود، البته نمونه مشابه دیگری نیز به امپراطوری اتیوپی فرستاده شد.

می‌باخ زپلین DS 8

از سال ۱۹۳۱ تغییراتی روی مدل زپلین داده شد. به یاد داشته باشید که هر گاه نام زپلین می‌آید به معنی برترین و گران‌ترین سری محصولات می‌باخ است. پس از انجام تغییرات مدل جدید با نام DS 8 به بازار عرضه شد.

یکی از آن تغییرات نصب موتور ۱۲ سیلندر ۸ لیتری بود که به یک گیرباکس ۷ سرعته متصل شده بود. این جعبه‌دنده یک سیستم وکیومی داشت که می‌باخ ابداع کرده بود و این سیستم نوعی پیش انتخاب‌کننده دنده مناسب برای گیرباکس بود. مجددا این تجهیزات جدید قیمت تمام‌شده را بالاتر برد و از آنجا که تقاضا برای این همه امکانات و تجهیزات کم بود باز هم شرایط اقتصادی و مالی کارخانه رو به وخامت می‌گذاشت. برای اینکه تصوری از تقاضای مردم برای برترین محصول می‌باخ داشته باشید باید بگویم که در این ۲۰ سال تولید که ۱۸۰۰ دستگاه می‌باخ تولید شد فقط ۲۰۰ دستگاه از آن‌ها از مدل برتر زپلین و از این ۲۰۰ دستگاه فقط ۲۵ عدد آن از نمونه DS 8 بودند.

این مدل به لطف موتور ۸ لیتری ۲۰۰ اسبی خود توانایی دستیابی به سرعت ۱۷۵ کیلومتربرساعت را دارا بود، مصرف سوختی در حدود ۲۷ لیتر در هر صد کیلومتر داشت و آلایندگی CO2 آن به حدود ۶۴۳ گرم در هر کیلومتر می‌رسید که نسبت به حجم موتور آن رقمی مناسب محسوب می‌شود. این خودرو در زمان تولید ۳۵۰۰۰ Reichsmark قیمت داشت و نمونه‌ای از آن در حراجی RM Auction در سال ۲۰۱۲ به قیمت ۱.۳ میلیون دلار به فروش رسید.

خودرو مسابقه‌ای خاص با موتور هواپیما

موتور عظیم‌الجثه ۶ سیلندر ۱۹.۵ لیتری می‌باخ روی شاسی مرسدس 45 hp سوار شد تا این خودرو به‌وجود بیاید. جالب آنکه در این موتور از تکنولوژی ۵ سوپاپ در هر سیلندر استفاده شده که حتی امروزه نیز فقط در خودروهای بسیار مدرن استفاده می‌شود و توانایی دستیابی به ۳۰۰ اسب‌بخار در ۱۲۰۰ دوربردقیقه را برای آن امکان‌پذیر ساخته است.

این ماشین مسابقه‌ای به منظور استفاده در پیست افسانه‌ای بروکلند انگلیس طراحی شده است. این پیست ۵ کیلومتر طول دارد و در سال ۱۹۰۷ گشوده شده و تا سال ۱۹۳۰ گسترش یافته است. در تصویر خودرو مسابقه‌ای را در کنار خودرو پروژه «بروتوس» در پیست بوکسبرگ مشاهده می‌کنید.

می‌باخ SW38

مدل SW 38 دوتا مانده به آخرین مدل می‌باخ است که حجم موتور ۶ سیلندر آن از ۳.۴ لیتر به ۳.۸ لیتر افزایش یافته اما قدرتش ثابت باقی مانده است. دلیل این افزایش حجم کاهش کیفیت بنزین در اواخر دهه است. بنابراین قدرت ۱۴۰ اسب‌بخار باقی ماند و جالب آنکه در سال ۱۹۳۹ برای مدل بعدی یعنی SW42 حجم موتور مجددا افزوده شد ولی قدرت خروجی ثابت ماند.

تا آنکه در سال ۱۹۴۱ تولید خودروهای می‌باخ متوقف شد و تا پایان جنگ ادامه نیافت. می‌باخ به ساخت موتور‌‌ها ادامه داد و در سال ۱۹۶۵ با شرکت MTU ادغام شد و تا جولای ۲۰۰۶ کمپانی‌‌ها متعلق به گروه MTU بودند و تحت نام Tognum AG به فعالیت می‌پرداختند. تمایلات می‌باخ را به تولید یک رودستر اسپرت لوکس به‌وضوح می‌توان در SW 38 مشاهده کرد.

می‌باخ اره

بعد از جنگ بسیاری از خودرو‌های نظامی برای استفاده مردم تغییر شکل دادند و این مساله سبب شد تا بسیاری از خودرو‌‌ها به گونه‌ای دیگر تبدیل شوند که کاملا با هدف طراحی آن‌ها متفاوت بود. این نمونه خاص موجود به طور عمد مورد بازسازی قرار نگرفته است. این خودرو هنگام خروج از کارخانه یک اتومبیل لوکس با پرستیژ و با کلاس بود ولی بعد از جنگ به یک اره برقی سیار تبدیل شد.

خودرو مسابقه‌ای می‌باخ

برخلاف مرسدس، می‌باخ هرگز نقش گسترده‌ای در موتور اسپرت ایفا نکرد. اما جمعی از سرمایه‌گذاران خصوصی، نام می‌باخ را در یکی از شاخه‌های خاص اتومبیل‌رانی در دهه ۲۰ سر زبان‌ها‌ انداختند.

آن‌ها موتور غول‌پیکر می‌باخ زپلین را روی شاسی خودرو‌های سواری نصب و آن را به گیرباکسی عظیم وصل کردند. خودرویی که در تصویر مشاهده می‌کنید به نوعی نماینده آن دسته از خودروهاست. این مدل با موتور ۲۳ لیتری ۶ سیلندر خود توانایی تولید ۳۰۰ اسب‌بخار را دارد و در واقع به منظور شرکت در مسابقاتی طراحی شده که در خط مستقیم شکل می‌گرفت و رکوردهایی در این زمینه ثبت می‌شد.

مسابقات درگ که امروزه در سطح جهان برگزار می‌شود از اینجا شکل گرفت. بیشترین سرعت این نمونه در حدود ۲۰۰ کیلومتربرساعت است و در واقع این میزان جرات راننده است که سرعت را محدود می‌کند. جالب آنکه در ۲۰۰ کیلومتربرساعت موتور آن تنها ۱۰۵۰ rpm دور دارد.

می‌باخ SW 35

مدل اس‌دبلیو ۳۵ از آن سری سدان‌های بزرگی بود که با موتور‌های کم‌حجم تجهیز شده بود. مثلا موتور ۶ سیلندر ۳.۵ لیتری روی این نمونه قرار داشت و فنربندی‌‌های مستقل اکسل‌های جلو و عقب سواری لذت‌بخشی را به آن هدیه کرده بودند.

به‌خاطر استفاده از موتور‌های سبک‌تر، قیمت این مدل‌‌ها به‌طور قابل توجهی از سری زپلین ارزان‌تر بود. SW 35 موجود در موزه، سال‌ها در یکی از ادارات پست سوئیس در اختیار رئیس پست بود و از آن به منظور استفاده‌های دفتری و... بهره گرفته می‌شد.

یکی از دلایل این مساله آن بود که در زمان تولید قیمت این می‌باخ در آلمان ۲۳ هزار Reichsmark محاسبه شد اما به دستور رایش سوم در کشور‌های دیگر به قیمتی در حدود ۱۱ هزار Reichsmark فروخته می‌شد.

مصرف سوخت آن ۱۵.۷ لیتر به‌ازای هر صد کیلومتر بوده و موتورش توانایی تولید ۱۴۰ اسب‌بخار را داراست.

می‌باخ DSH

DSH به معنی Double Six Half است یعنی نصف ۱۲ سیلندر. از آنجا که مدل‌های زپلین با موتور‌های ۱۲ سیلندر عرضه می‌شدند و موتور‌های آن‌ها بسیار گران‌قیمت بود بنابراین می‌باخ تصمیم گرفت مدل‌هایی را با موتور‌های ۶ سیلندر عرضه کند تا تعداد بیشتری توانایی خرید می‌باخ را داشته باشند.

از این‌رو پس از عرضه W6 بلافاصله مدل DSH نیز عرضه شد که موتور‌های ۵.۲ لیتری با قدرت ۱۳۰ اسب‌بخار روی آن‌ها نصب شده بود و حداکثر سرعتی معادل ۱۴۰ کیلومتربرساعت را برای این مدل رقم می‌زد. هر چند نهایتا حدود ۵۰ دستگاه DSH تولید شد زیرا کسانی که توانایی خرید می‌باخ را داشتند ترجیح می‌دادند مدل ۱۲ سیلندر را بخرند. نمونه به نمایش گذاشته‌شده در موزه در سال ۱۹۳۴ تولید شده و در وضعیت کاملا اوریجینال قرار دارد و هرگز مورد بازسازی قرار نگرفته است.

می‌باخ 62

هنگامی که برند رولزرویس توسط ب‌ام‌و و برند بنتلی توسط VW مجددا رو آمدند، مرسدس فهمید که جایگاهی در این بخش جدید از بازار ندارد، بنابراین تصمیم گرفت تا این خلا را با عرضه محصولات جدید و بازپروری برند می‌باخ پر کند. بنابراین از سال ۲۰۰۲ مجددا عرضه می‌باخ شروع شد و کد شاسی W240 مرسدس به آن اختصاص یافت که بسته به مدل‌های مختلف بین ۳۵۰ هزار تا ۶۰۰ هزار دلار قیمت داشت، هم‌چنین مدل لندالت قیمتی بالغ بر یک میلیون دلار داشت، اما با توجه به فروش ضعیف می‌باخ، در سال ۲۰۱۳ کمپانی بسته شد. زیرا از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۲ تنها ۳۰۰۰ دستگاه می‌باخ فروختند.

منبع: برترین‌ها