انقلاب بنزین احمدی نژاد

منبع سایت مدیریت حمل و نقل وسوخت

طرح ایران برای براندازی و واژگون سازی تحریم های آمریکا

در حالی که ایران بر دنبال کردن فعالیت غنی سازی اورانیوم مصمم است تا تبدیل به یک قدرت هسته ای شود، صدای تحریم های شورای امنیت سازمان ملل در مقابل تهران بلندتر از همیشه است. پیشنهاد دهندگان تحریم ها، آسیب پذیری استراتژیک ایران را نشانه رفته اند که عبارت است از :کسری ظرفیت پالایشگاهی برای تامین نیاز داخلی به بنزین و دیگر محصولات نفتی پالایشی ضروری. افزایش جمعیت از سال 1980 میلادی (1359 شمسی) تا کنون، از 40 به 68 میلیون نفر، مصرف بنزین در ایران را سالانه نزدیک 13% در طول 5 سال اخیر افزایش داده است. در نتیجه این کشور بیش از ظرفیت تولید پالایشگاه هایش، بنزین مصرف می کند. تولید بنزین به میزان نزدیک به 10.5 میلیون گالن در هر روز، در مقایسه با تقاضای روزانه 18.5 میلیون گالن که منجر به واردات 43% بنزین مصرفی شده است، ایران را به دومین وارد کننده بزرگ بنزین در جهان تبدیل کرده است. تحریم همه جانبه ای که برای واردات بنزین در دست مطالعه است ، می تواند شدیدا اقتصاد ایران را زمین گیر و فلج کند. بدون سوخت وارداتی برای حمل و نقل، این کشور ثروتمند نفتی که دومین تولید کننده نفت اوپک است، قادر نخواهد بود تا ناوگان وسایل نقلیه اش را به حرکت اندازد و آشوب اجتماعی به زودی می تواند فوران کند و به سرعت رژیم افراطی جمهوری اسلامی را تضعیف کرده و رو به زوال برد.

محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران، کاملا از پاشنه آشیل کشورش آگاه است و برای کاهش وابستگی های کشورش به بنزین وارداتی ازطریق یک استراتژی در سه محور، فعالیتهایی را در دست اجرا دارد؛ این سه محور عبارتند از:

1- توسعه مؤثرظرفیت پالایشگاهی ایران؛ درحالیکه هیچ پالایشگاهی دردهه های اخیردرایالات متحده ساخته نشده است که منجربه رشد پیش بینی شده تقاضا برای واردات بنزین ازپالایشگاههای خارجی از10%مصرف امروز به30% در15سال آینده خواهدشد، زیرساختهای پالایشگاهی ایران یکی ازسریعترین برنامه های توسعه در جهان را دنبال میکنند که شامل ساخت یک پالایشگاه باظرفیت000/225 بشکه درروز درچابهار ویک پالایشگاه باظرفیت 000/115بشکه درروزدرجزیره قشم میشود.

2- تامین واردات بنزین از کشورهای دوست و هم پیمان؛ ایران امیدوار است که واردات محصولات پالایشگاهی را از ونزوئلا قطعی کند که این گزینه در دیدار رئیس جمهور ونزوئلا هوگوچاوز از تهران در ماه جولای مطرح شد.

3- کاهش مصرف بنزین از طریق سهمیه بندی،کنترل های قیمتی و تغییر وضعیت به سمت محصولات غیر نفتی

احمدی نژاد در یکی از مصاحبه های اخیر خود با شبکه خبر ایران، طرح خود برای استقلال انرژی را افشا کرد. او تایید کرد که ایران برای کاهش تاثیرات بنزین، با یک برنامه فشرده به دنبال تغییر سوخت خودروها برای حرکت با سوخت گاز طبیعی است. ایران پس ازروسیه بیشترین ذخایرگازطبیعی جهان را داراست. ذخایراثبات شده گازایران که درحدود2/28 تریلون مترمکعب (بیش از900 تریلون فوت مکعب) ارزیابی شده، 16% ازکل منابع گاز جهان است که مقادیرزیادی نیز هنوزکشف نشده است؛ لذا این ذخایر قطعا یک منبع دائمی سوخت ارزان برای حمل ونقل را در چندین دهه تضمین می کند.

یک کمیته ویژه توسط دولت تشکیل شده که چهار برنامه عمده زیر را پیگیری می کند:

1. تبدیل بیشتر خودروهای موجود به گازسوز در طول 5 سال با میزان متوسط 1.2 میلیون خودرو در هر سال. که با تبدیل 600000 خودروی عمومی و دولتی به گازسوز شروع خواهد شد.

2. از رده خارج کردن خودروهای فرسوده (حدودا 1.2 میلیون خودرو) تا سال 2010

3. از ژوئن 2007، بیشتر خودروهای تولیدی باید قادر باشند که با گاز طبیعی هم کارکنند

4. درطول5 سال، اکثر10000جایگاه سوختگیری [1] ایران باید بتوانند گاز طبیعی نیز عرضه کنند (دو منظوره شوند)

دولت ایران قصد دارد که اکثر قریب به اتفاق خودروهایش را تا سال 2015 دوگانه سوز کند.

 

چهارچوب های طرح احمدی نژاد

1- تبدیل

چندین راه برای گازسوز کردن خودروها در سیستم حمل و نقل وجود دارد. گاز می تواند بعنوان یک سوخت جانبی در خودروها باشد. به طوری که خودرو بتواند با هر یک از دو سوخت مختلف کار کند. یک خودروی دوسوخته یا دوگانه سوز به طور معمول دو منبع سوخت مجزا دارد و قادر است با هر دو سوخت گاز و بنزین یا گازوئیل کار کند. دو نوع اصلی خودروی گاز سوز وجود دارد: گاز مایع سوز(LPG) و گاز طبیعی سوز (CNG). تخمین زده می شود که از مجموع 600 میلیون خودرو که در کشورهای دنیا در حال تردد هستند، تنها چهار میلیون خودرو گازسوز هستند. که هم اکنون 150000 دستگاه آن در ایران است.

علمیات تبدیل خودروها از بنزین سوز به دوگانه سوز نسبتا ساده است، بویژه در کشوری که بیکاری از 10% فراتر رفته و نیروی کار ارزان است. آنچه مورد نیاز است عبارتند از سازگاری اولیه موتور که شامل تغییر شمع جرقه، لوله ها، کاتالیست ها و حسگرهای فشار است وهمچنین یک مخزن گاز در صندوق عقب خودرو باید نصب شود. برای رسیدن به سرعت بالای تبدیل در ایران بیش از 107 گارگاه از سه نوع در 37 شهر ایجاد شده است: کارگاه های اختصاصی برای تبدیل موتورهای دیزل، تبدیل مینی بوس ها ، تبدیل سواری ها و ون ها. در مجموع بیش از 114000 خودرو در ایران به صورت کارگاهی تبدیل شده اند. خودرو سازان داخلی شبکه خدمات پس از فروش موجود خود را برای ارایه خدمات به خودروهای گاز طبیعی سوز آماده کرده اند . برای تشویق ایرانیان به گازسوز کردن خودروهایشان دولت بیش از 85% هزینه تبدیل را یارانه پرداخت می کند و مالک خودرو در حدود 55 دلار پرداخت می کند . دولت ایران برای خریداران خودروی CNG سوز مشوق هایی ایجاد کرده است و در عین حال یارانه بنزین را کاهش داده است. درنتیجه علیرغم هزینه پایین بنزین در مقایسه با دیگر کشورهای جهان، در ایران 3 تا 4 مرتبه گرانتر از گاز طبیعی است.

2- تولید خودروهای گازسوز جدید

ایران، خودروساز پیشرو در خاور میانه است. در سال 2005 در ایران در حدود یک میلیون خودرو شماره گذاری شده است که شامل 884000 خودروی مسافری سبک و 104000 خودروی سنگین بوده است که در مجموع 11.6 میلیارد دلار ارزش دارد. دو خودرسازی اصلی ایران، ایران خودرو و سایپا، به ترتیب 553000 و 413000 خودرو در سال 2005 تولید کرده اند و شرکت های کوچک تر مابقی تولید را داشته اند. دولت ایران به طور سنتی تلاش کرده است که واردات خودرو را به منظور کاهش خروج پول از کشور، منع و بدون صرفه کند. برای رسیدن به این هدف، دولت به صنعت خودرو در کشور یارانه می دهد در حالی که برای واردات خودروهای خارجی، تعرفه سنگینی از 100 تا 300 درصد ارزش خودرو، وضع نموده است؛ در نتیجه واردات خودرو ایران در سال 2005 تنها 10000 دستگاه بوده است. این اندازه مداخله دولت، ایران را قادر می سازد که بر الگوهای عرضه و تقاضا به نفع خودروهای گازسوز تاثیرگذارد و خودروهای عمومی و دولتی جدید، به تدریج گاز طبیعی سوز خواهد شد . تعداد 5 سازنده عمده تجهیزات، به طور متداول در حال تولید خودروی گاز طبیعی سوز هستند. تا کنون بیش از 33 هزار خودروی گازسوز در ایران تولید شده است.

3- قطعات و اجزای CNG

بنا به گزارش انجمن بین المللی خودروهای گاز طبیعی سوز(IANGV)، احداث یک کارخانه تولید مخزن CNG در ایران با ظرفیت اسمی بالغ بر 120000 مخزن در سال تکمیل شده است و هم اکنون سهمی از نیازهای کشور را تامین می کند. دیگر کارخانه تولید مخزن CNG در اصفهان با ظرفیت بیش از 200 هزار مخزن در سال در حال ساخت است و احداث کارخانه های دیگر مخزن سازی نیز در جریان است . شرکت های محلی سازنده کمپرسور، اجزای اصلی تجهیزات جایگاه CNG را با مشارکت شرکت های خارجی در دست تولید دارند. دولت امیدوار است که به تولید سالانه 3 میلیون مخزن بعد از 5 سال متوالی برسد.

وضعیت خودروهای گاز طبیعی سوز در ایران (اگوست 2006) :

نوع خودروی گاز سو

تا سپتامبر 2006، تعداد 326 جایگاه CNG احداث شده و در حال بهره برداری است و 432 جایگاه دیگر توسط دولت و بخش خصوصی در دست احداث می باشد. مجموع ظرفیت این جایگاه ها بیش از 10 میلیون متر مکعب در روز خواهد بود. 418 جایگاه دیگر نیز عقد قرارداد شده و در سال های آینده احداث و بهره برداری خواهد شد. بیش از 560 شهر و 3226 روستا هم اکنون جایگاه CNG دارند. طرح دولت این است که تمامی 10 هزار جایگاه گاز کشور علاوه بر بنزین، گاز طبیعی نیز عرضه نمایند و به ازاء هر جایگاه 300 هزار دلار یارانه پرداخت نماید.

وضعیت جایگاه های CNG در ایران (اگوست 2006)

5- آموزش عمومی

به منظور تضمین سازگاری سریع با گاز طبیعی به عنوان یک سوخت جایگزین، دولت ایران سازمان بهینه سازی مصرف سوخت (IFCO) را تاسیس نموده است. این سازمان به همراه شرکت ملی نفت ایران (NIOC)، دست به یک رشته عملیات آموزش عمومی برای ترویج این سوخت و شفاف کردن مسایل ایمنی نموده است.

مزایای اقتصادی استفاده از گاز طبیعی در خودروها

استفاده از گاز طبیعی مزایای اقتصادی مهمی برای ایران دارد. تغییرات سریعتر ناوگان، بیش از 2.5 میلیون خودروی بنزینی و گازوییلی کم بازده را جایگزین می کند و با تغییر سوخت وسایل نقلیه، ضمن کاهش نیاز به محصولات نفتی در داخل، فرصت صادرات نفت به بازارهای جهانی نیز ایجاد می شود. در سال 2004 مصرف بنزین در ایران به مرز 16 میلیون گالن در روز (در مقایسه با 383 میلیون گالن در ایالات متحده) رسید که 43 درصد از این میزان از طریق واردات تامین می شود. تغییر سوخت از بنزین به گاز طبیعی نه تنها بین 3 تا 4 میلیارد دلار ارز ایران را بخاطر سود حاصل از عدم پرداخت یارانه واردات ذخیره می کند ، بلکه باعث می شود که نفت مازاد بیشتری برای فروش در بازارهای جهانی داشته باشد. با صرفه جویی روزانه به میزان 9 میلیون گالن بنزین، توانایی صادرات روزانه 450 هزار بشکه نفت مازاد به ایران می دهد که با قیمت 60 دلار در هر بشکه می تواند بیش از 9 میلیارد دلار در سال ثروت تولید کند.

استنباط هایی برای ایالات متحده

برای ایران ، دلیل این طرح، اساسا استراتژیک است. با گازسوز شدن اکثر خودروهای ایران ، ظرفیت پالایشگاه های ایران برای تولید سهم بزرگی از محصولات نفتی غیر از بنزین مثل سوخت جت آزاد خواهد شد که با انجام تحریم های بین المللی، نیروی هوایی و خطوط هوایی تجاری ایران را مصون نگه می دارد و همچنین سوخت نفت گاز برای حفظ قدرت ماشین آلات ارتش ، نیروی دریایی و کارخانجات ایران ذخیره می شود. ایران در یک تلاش موازی برای کاهش وابستگی به بنزین وارداتی، برای گسترش ظرفیت های پالایشگاهی اش در حال کار جدی است. زیرساخت های پالایشگاهی ایران یکی از سریع ترین روندهای توسعه را می گذراند که شامل احداث یک پالایشگاه در چابهار با ظرفیت 225هزار بشکه در روز و یک واحد دیگر در جزیره قشم با ظرفیت 115هزار بشکه در روز می باشد. ایران همچنین امیدوار است که واردات محصولات پالایشگاهی را از ونزوئلا تامین کند که این مورد در دیدار هوگوچاوز رئیس جمهور ونزوئلا از ایران مطرح شد.

اگر طرح احمدی نژاد برای «استقلال انرژی» اجرایی شود، ایران می تواند در طول 5 سال قطعا در برابر تحریم های بین المللی مقاوم شود.

 

این دیدگاه، عقیده محکم احمدی نژاد را افشا می کند که اختلاف با غرب و جاه طلبی (بلند همتی) هسته ای او اجتناب ناپذیر است و اینکه ابقای رژیمش به توانایی او برای آماده ساختن ملتش برای یک دوره حمایتی تحت تحریم های بین المللی بستگی دارد.

انقلاب احمدی نژاد در زمینه گاز علامت واضحی است که ایران در حال آماده سازی خود برای امکان جنگ است و اینکه در حال توسعه یک استراتژی جنگی اقتصادی جامع برای تکمیل ابتکار نظامی و دیپلماسی اش است . این استراتژی که از سوی غرب مغفول مانده است، نه فقط در برگیرنده تاکتیک های دفاعی همچون تامین انرژی در داخل است بلکه شامل تاکتیک های تهاجمی نیز می شود. که نمونه آن،‌ ابتکار عمل اخیر برای تضعیف دلار آمریکا با ابداع یک بورس نفتی است که نفت را با یورو معامله خواهد کرد.

گزینه هایی برای ایالات متحده :

1. ارزیابی مجدد سودمندی گزینه تحریم

بدون شک تحریم ها تاثیراتی بر اقتصاد ایران دارد؛ به ویژه زمانی که برای تولیدات صنعتی اتفاق بیافتد، لیکن احتمال اینکه چنین تحریم هایی تغییری در رفتار بین المللی ایران پدید آورد وجود ندارد، چه رسد به اینکه منجر به تغییر رژیم در ایران شود. با افزایش ثبات در بازارهای جهانی انرژی، نفت و گاز ایران حتی ارزشمند تر خواهد شد و احتمال آن می رود که بتواند تحریم ها را بی تاثیر کند و محصولاتش را با قدرت به بازارها وارد کند. حتی اگر ایران به خاطر تحریم ها، نفت و گاز کمتری صادر کند، آسیب های اقتصادی با درآمد های بیشتر ناشی از قیمت های بالاتر نفت خام، تعدیل خواهد شد و زمانی که به محصولات نفتی پالایشگاهی برسد، این مقاله نتیجه می گیرد که دریچه های شانس که باعث فشار اقتصادی به ایران می شود به سرعت در حال بسته شدن است.

سیاستمدارانی که از تحریم های اقتصادی حمایت می کنند باید بفهمند که زمان این گزینه گذشته است. هرسال که می گذرد، ایران نسبت به تحریم ها انعطاف پذیر تر و مقاوم می شود.

 

در سایه افزایش مصونیت ایران نسبت به تحریم ها، ایالات متحده باید امکان استفاده و اثر بخشی این مکانیزم را مجددا مورد ارزیابی قرار دهد. با این اوصاف، در صورتیکه برای دنبال کردن این گزینه تصمیمی اتخاذ شود، مدت زمان پیاده سازی آن باید مختصر شود.

2. کند کردن روند تغییر انرژی ایران:

ایالات متحده و هم پیمانانش می توانند با تلاش های زیرکانه و استوار، فرایند حرکت ایران به سمت گاز طبیعی را کند کنند و بنابراین زمان بیشتری برای کارکرد موفق تحریم ها ایجاد کنند. چندین گلوگاه در طرح ایرانی هاست. پیاده سازی این طرح وابستگی بسیار به تامین حداقل 1.5 میلیون مخزن گاز در هر سال دارد. مخازن CNG از مواد فولادی و کامپوزیتی ساخته می شود و نیاز به فرآیند تولید خاص دارد. ایالات متحده می تواند با هدایت کردن عملیات کارشکنی و خرابکارانه مخفی در مقابل نقاط بحرانی موجود در زیرساخت های گاز طبیعی ایران، این فرآیند را با تاخیر مواجه کند. حملات خرابکارانه بر علیه کارخانه های تولید کننده مخازن CNG و کارگاه های تبدیل به همراه ایجاد معیارهای تنبیهی بر علیه شرکت های اروپایی مثل TUV اتریش و Calgary based AFS که طرح انرژی ایران را با تامین قطعات و لوازم بحرانی و فراهم کردن خدمات ضروری تسهیل می کنند، می تواند تاثیر قابل توجهی در اجرای برنامه داشته باشد . به هرحال این دیدگاه قصد ندارد که برنامه را متوقف کند؛ ولی در بهترین حالت می تواند باعث تاخیر شود.

3. تدبیر کردن برای یک استراتژی نزاع اقتصادی متقابل:

ایالات متحده باید شروع به پاسخ به استراتژی نزاع اقتصادی ایران بطور متقابل کند. با گذشت بیش از 5 سال از زمان مقابله جهانی بر علیه تروریسم، ایالات متحده هنوز هیچ استراتژی جامع نزاع اقتصادی برای درگیر شدن با کشورهای اصلی ثروتمند نفتی ندارد. یک استراتژی نزاع اقتصادی موثر، بیشتر از تحریم ها موثر است. این استراتژی شامل استفاده از سیاستهای داخلی و بین المللی ابداعی در زمینه انرژی، ابزارهای مالی، اهرم های تجاری و فناوری های پیشرفته است. تمامی این موارد در صورتی که هماهنگ به کار گرفته شوند باعث پیشبرد هدف استراتژیک شکستن پشتوانه اقتصادی کشورهای چموش[2] می شوند. یکی از بنیانهای فکری این استراتژی، باید بر مبنای کاهش وابستگی آمریکا به نفت خارجی و قابلیت آن در ایجاد شکست باشد. در حالی که ایران در حال برداشتن گام های معنی دار برای کاهش آسیب پذیری استراتژیک است، ایالات متحده از حیث امنیت انرژی دقیقا در حال عمل کردن بر خلاف این مورد است. ایالات متحده بیش از 60% نفت خود را وارد می کند و سهم در حال رشدی از وارداتش را از کشورهایی انجام می دهد که مخالف آمریکا و سیاستهایش می باشند. با برداشتن گامهایی برای حداقل کردن ریسک شکست تامین نفت، ایالات متحده برای اجرای اهداف سیاست خارجی اش آزاد می شود؛ که یکی از این اهداف، استفاده از اقدامات تنبیهی و مجازات ها بر علیه ایران، بدون تحمل تاثیر زیان آور روی اقتصاد خود است.

منابع و مراجع :

- شرکت ملی نفت ایران

- سازمان بهینه سازی مصرف سوخت ایران

- نقشه راه ایران در گازسوز کردن خودروها : سید مصطفی میرسلیم، مهدی احمدی، سید علی قریشی و مریم حبیبیان ، انجمن بین المللی خودروهای گازسوز ، بروزرسانی در 31 آگوست 2006

- گزارش بروز خودروهای گازسوز ایران، انجمن بین المللی خودروهای گازسوز،‌ 22 سپتامبر 2006

- خودروهای دوسوخته، نشریه ایران دیلی،‌ 5 سپتامبر 2006

- مروری بر تجربه بزرگ و پیشرفت سریع خودروهای گازسوز و زیرساختها در ایران : شریفی و خاکی ، ‌ارائه قبل از همایش بین المللی خودروهای گازسوز 2006 ، مصر،‌قاهره

توضیحات :

1- موسسه بررسی امنیت جهانی [3](IAGS)، یک مرکز مطالعاتی غیر انتفاعی است که در خصوص امنیت انرژی تمرکز دارد و بنا به موارد ارجاعی از کنگره، اقدام به انجام پژوهشهای مورد نظر می کند. این سازمان آموزشی عمومی در پی ترویج آگاهی عمومی نسبت به تاثیر بالای استقلال انرژی بر اقتصاد و امنیت و ارائه راه حل های سیاسی و فنی بیشمار برای حرکت به سمت آعاز استقلال انرژی برای افزایش صلح و کامیابی در جهان است.

مدیران و مشاوران این موسسه از مشاوران ارشد کنگره و دولت ایالات متحده در حوزه های مرتبط با انرژی و امنیت جهانی هستند. در سابقه برخی از آنها، مشاورت عالی کابینه در بخشهای وزارت دفاع،‌ انرژی و امور خارجه و همچنین مشاورت پروژه های مهمی همچون خط لوله باکو- تفلیس- جیهان به چشم می خورد. گفتنی است R.James Woolsey رییس اسبق سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) بین سالهای 1993 تا 1995 نیز از مشاوران این موسسه است. خانم دکتر آن کورین و آقای دکتر گال لوفت مدیران اصلی این موسسه هستند که مقاله حاضر نیز توسط این دو نفر تهیه شده است. در زیر به مختصری از رزومه این دو شخص اشاره می شود:

2- دکتر آن کورین(Anne Korin) : خانم آن کورین از مدیران موسسه IAGS و ویراستار نشریه امنیت انرژی است. او همچنین مدیر مرکز "اتحاد برای آمریکای آزاد"2 است که یک اتحادیه امنیت ملی ، زیست محیطی، کارگری و گروه های مذهبی است که راهکار های کاهش وابستگی آمریکا به نفت خارجی را ترویج می دهد. کورین بر روی موضوعاتی همچون مخاطرات تامین انرژی، اوپک، آفرقا، تروریسم دریایی، امنیت انرژی ، استراتژی های انرژی و نوآوریهای تکنولوژیکی متمرکز شده است. وی بطور متناوب در رسانه ها ظاهر می شود و مقالاتی برای نشریاتی چون Foreign Affairs، The American Interest ، Commentary Magazine و The Journal of International Security Affairs نوشته است. او بطور متناوب در کنگره حاضر می شود و اعضای کنگره از مشورت های او استفاده می کنند. وی دارای مدرک مهندسی در علوم رایانه از دانشگاه جان هاپکینز و در حال تحصیل برای دکترا در دانشگاه استنفورد است.

3- دکتر گال لوفت (Gal Luft) : گال لوفت مدیر اجرایی موسسه IAGS است و از مدیران مرکز "اتحاد برای آمریکای آزاد"[4] است که یک اتحادیه امنیت ملی ، زیست محیطی، کارگری و گروه های مذهبی است که راهکار های کاهش وابستگی آمریکا به نفت خارجی را ترویج می دهد. او متخصص استراتژی، جغرافیای سیاسی، تروریسم خاور میانه و امنیت انرژی است. مجله news week به وی لقب «حامی مستقل و خستگی ناپذیر امنیت انرژی» داده است. دکتر لوفت تعداد زیادی از مطالعات و مقالات خود در مورد امنیت و انرژی را در بسیاری از روزنامه ها و نشریه ها همچون Foreign Affairs ، The American Interest ،‌ Commentary Magazine ، Middle East Quarterly ، LA Times ، The Washington Post و Wall Street Journal منتشر کرده است. او به طور متناوب در رسانه ها ظاهر می شود و به مراکز مطالعاتی گوناگون و سازمان های خبری در سرتاسر جهان نیز مشاوره می دهد. دکتر لوفت قبل از کمیته های کنگره آمریکا، کمیته های دیگری را نیز تجربه کرده است از جمله: روابط خارجی سنا، روابط بین الملل و کمیسیون تجدید نظر در اقتصاد و امنیت آمریکا - چین. او عضو هیات مدیره مرکز دفاع انرژی و عضو جامعه رهبران صنعت (Society of Industry Leaders) ، کمیته خطر جاری* (The committee on the present danger) و دیگر گروه های غیر انتفاعی است. او حائز مدارکی در روابط خارجی، اقتصاد بین الملل، مطالعات خاور میانه و مطالعات استراتژیک است و مدرک دکترای خود را در مطالعات استراتژیک از مدرسه مطالعات پیشرفته بین المللی(SAIS) Paul H. Nitze از دانشگاه جان هاپکینز اخذ نموده است.

* کمیته خطر جاری (The committee on the present danger ) :

این کمیته که اعضای آن را برجسته ترین عناصر سیاسی و نظامی آمریکا تشکیل می دهند، در جدیدترین تصمیم خود در مهرماه 1384 با توجه به استحکام نظام جمهوری اسلامی و شکست دهها استراتژی در مقابل ملت ایران در طول سال های گذشته، جنگ سخت را بی فایده دانسته و خواستار توجه بیشتر دولت ایالات متحده به پروژه نرم افزاری «براندازی از درون» شدند.
«مارک پالمر»، از اعضای برجسته این کمیته و چهره بانفوذ دستگاه سیاست خارجی آمریکا، اخیراً در گفتگویی با «دبوراه سولومود»، خبرنگار روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز، صراحتاً با ایده تهاجم نظامی علیه جمهوری اسلامی ایران مخالفت کرده و اعلام نموده است:
«ایران به لحاظ وسعت سرزمینی، کمیّت جمعیت، کیفیت نیروی انسانی، امکانات نظامی، منابع طبیعی سرشار و موقعیت جغرافیایی ممتاز در منطقه خاورمیانه و هارتلند نظام بین الملل به قدرتی کم بدیل تبدیل گردیده که دیگر نمی توان با یورش نظامی آن را سرنگون کرد»
در گزارش کمیته خطر جاری که توسط مارک پالمر جمع بندی و تدوین شد، براندازی نظام جمهوری اسلامی با تمرکز فعالیت ها بر روی سه محور دکترین مهار، نبرد رسانه ای و ساماندهی نافرمانی مدنی، مورد تاکید و توصیه قرار گرفت. کارشناسان مسائل سیاسی با توجه به تجارب تدوین کنندگان این گزارش و تاثیر تصمیمات این کمیته بر سیاست های دولت آمریکا معتقدند که این گزارش حتی اگر به دستورالعمل اجرایی تبدیل نشود، یقیناً سیاست خارجی آمریکا در آینده از روح کلی آن، الهام خواهدگرفت.

گزارش کمیته خطر جاری که با عنوان «ایران و آمریکا، رهیافت جدید» تنظیم شده است، دارای پانزده محور کلی به ترتیب زیر است:
.1 این کشور علاوه بر برنامه هسته ای اش، با حمایت گروه هایی چون حزب الله، حماس و جهاد اسلامی و گروه هایی در عراق، مانع تحقق منافع آمریکا در منطقه می شود. از سویی دیگر ثروت رو به رشد نفت ایران، توانایی و ظرفیت آن را در داخل کشور و منطقه افزایش می دهد. فرصتی که در این میان وجود دارد، استفاده از ضعف سیاست های اقتصادی و اختلافات درونی ایران است.
.2 ایران باید در صدر برنامه سیاست خارجی آمریکا در چهار سال آینده برود. واشنگتن اکنون به رویکرد جدیدی نیاز دارد. باید همه نیروها برای این استراتژی بسیج شوند. باید درس های گذشته مورد بازبینی قرار گیرد، درس هایی که از فروپاشی بلوک شرق به یادگار مانده است و همچنین درس هایی که در تغییر حکومت ها در کشورهایی مثل شیلی یا اندونزی گرفته شد.
.3 دامن زدن به نافرمانی مدنی در تشکل های دانشجویی و نهادهای غیر دولتی و صنفی از ابزارهای مهم فشار بر ایران است.
.4 باید برای بازگشایی سفارت ایالات متحده در تهران ابراز تمایل کنیم. همزمان باید یکی از بلند پایه ترین مقامات خود را به عنوان فرد شماره یک، در این سیاست جدید در مقابل ایران انتخاب و معرفی کنیم. این فرد می تواند یکی از کنسول های وزارت خارجه باشد و باید به طور مرتب حمایت خود را از حقوق بشر و دموکراسی در ایران مورد تاکید قرار داد. از این طریق می توانیم ارتباط خود را با مردم ایران تقویت کنیم.
.5 باید شبکه های متعدد رادیو تلویزیونی را برای ایرانیان تدارک دید و پیام های خود را با پیشرفته ترین تکنولوژی های روز، به دست مردم ایران برسانیم.
.6 اگر قرار است گفتگو و تعامل با ایران صورت گیرد، باید با مقامات با نفوذ ایرانی و آنها که قدرت واقعی و کافی برای تصمیم گیری ها دارند، انجام شود، همچون مقامات مورد وثوق و تایید رهبری ایران. باید دانست در این باره دیگران در ایران چنین قدرتی ندارند.
.7 درباره فعالیت هسته ای ایران، باید با احتیاط و دور اندیشی و چند جانبه عمل کرد. باید فشارها را بر ایران بیشتر کرد و در صورت استنکاف ایران، پرونده این کشور را به شورای امنیت فرستاد. اگر چه اولویت اول، اعمال فشار دیپلماسی از طریق متحدان به گونه ای است که ایران داوطلبانه از فعالیت ها و برنامه هسته ای خود چشم پوشی کند.
.8 حمایت از اپوزیسیون هم می تواند از عوامل موثر بر تغییر رژیم ایران باشد. سفر فعالان جوان خارجی از کشورهای متحد ایالات متحده به ایران، راه دیگری در این رویکرد است. این افراد می توانند به عنوان جهانگرد وارد ایران شوند و در صورت نیاز به جنبش های مدنی و نافرمانی ها بپیوندند.
.9 باید فعالیت NGO های آمریکایی را در ایران تسهیل کنیم و به صدور ویزا همت گماریم. دعوت فعالان جوان ایرانی به خارج، برای شرکت در سمینارهای کوچک هم، اقدام مهمی است. این کار در صربستان، فیلیپین، اندونزی و شیلی و کشورهای دیگر جواب داده است. این افراد باید از سوی مقامات آمریکایی انتخاب شوند، نه نهادهای ایرانی.
.10 سفارتخانه های کشورهای دیگر هم می توانند در تهران برای ما موثر باشند. حضور در جلسات محاکمه، درخواست مشترک برای آزادی زندانیان سیاسی، کمک مالی به خانواده های زندانیان و گروه های مخالف حکومت و حتی نظارت یا مشارکت در اعتراض ها، از جمله این راه های تاثیرگذار است. کنگره باید تصویب قانونی به نام «آزادی ایران» را بررسی کند تا از طریق آن حمایت کافی از آن را به عمل آورد.
.11 تضعیف ستون های حمایتی حکومت ایران که همانا سرویس های امنیتی و نظامی این کشور می باشند، باید در دستور کار قرار گیرند.
.12 سرویس های امنیتی و قضایی آمریکا و متحدانش باید در همکاری با سازمان های حقوق بشر به جمع آوری مدارک و شواهدی در متهم کردن مسئولین ایرانی به موارد شبیه میکونوس اقدام کنند.
.13 گفتگو با دولت ایران هم باید در دستور کار باشد. ما باید تعامل خود را برای دیدار با مقامات ایرانی و بحث و گفتگو درباره موضوعات مورد علاقه و نگرانی دو طرف نشان دهیم.
.14 باید رهبران روحانی ایران را که در راس قدرت هستند، وادار کرد از قدرت سیاسی به صورت مسالمت آمیز کناره بگیرند.
.15 باید قدرت بسیج و سپاه را از میان برد و در وزارت اطلاعات تغییرات اساسی و یا بطور کلی آن را حذف کرد.

کمیته خطر جاری در دهه 1970 و در اوج جنگ سرد، توسط گروهی از سناتورهای آمریکایی، مسولان ارشد وزارت خارجه، اساتید برجسته علوم سیاسی، موسسه مطالعاتی «امریکن اینترپرایز» و گروهی از مدیران باسابقه سیا و پنتاگون تاسیس شد.
هدف از تاسیس این کمیته، خروج از بن بستی بود که در دوران جنگ سرد میان دو ابرقدرت آن زمان یعنی ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی در توازن هسته ای به وجود آمده بود. به گونه ای که کارشناسان ارشد نظامی به صراحت اعلام کرده بودند، در صورت وقوع جنگ هسته ای میان دو ابرقدرت، هر دو طرف جنگ بازنده نهایی خواهند بود، چرا که تسلیحات اتمی در اختیار دو قطب بلوک شرق و غرب برای نابودی کامل موجودات زنده کره زمین برای 250 بار کفایت می کند.
در میان اعضای این کمیته در دهه 70 میلادی، اسامی افرادی چون «نییوت گینگریچ» رییس سابق مجلس نمایندگان « جورج شولتز» وزیر خارجه دولت ریگان «جان لیبرمن» سناتور دموکرات «جان کیل» سناتور جمهوریخواه «جوزف شولتز» از سناتورهای برجسته آمریکایی «جیمز وولوسی» رییس اسبق سازمان جاسوسی آمریکا «جرج تنت» از مدیران برجسته سازمان سیا و مسؤول بخش خاورمیانه «جوزف بایدن» و «مایکل لدین» از عناصر افراطی یهودیان آمریکا «مادلین آلبرایت» وزیر خارجه آمریکا «کنت پولاک» مدیر تحقیقات مرکز سیاست خاورمیانه ای سابان در موسسه «بروکینگز» و همچنین مدیر موسسه مطالعه خاور نزدیک وابسته به یهودیان هوادار اسراییل «مارک پالمر» از استراتژیست های آمریکایی که در کاخ سفید از وی به عنوان یکی از نوآوران سیاست خارجی آمریکا نام می برند و «کاندولیزا رایس» وزیر خارجه کنونی آمریکا که در آن زمان قائم مقام پنتاگون در حوزه آسیای قفقاز و اتحاد جماهیر شوروی بود، دیده می شود.
اعضای این کمیته با منتفی دانستن «جنگ سخت» بین دو ابرقدرت، تنها راه به زانو درآوردن رقیب را در «جنگ نرم» و «فروپاشی از درون» طراحی و به مرحله اجرا درآوردند. براساس این طرح «جنگ نرم» با اتخاذ راه کارهای «دکترین مهار»، «نبرد رسانه ای» و «ساماندهی نافرمانی مدنی» همراه گردید که این استراتژی زودتر از آنچه که تصور می شد، به ثمر نشست.

منبع سایت مدیریت حمل و نقل وسوخت