رفتارهای اتومبیلهای مسابقات فرمول یک

"Understeer" یا از دست دادن کنترل جلوی ماشین

این حالت زمانی اتفاق می افتد که لاستیک ماشین به حد کافی گرم نشده و چسبندگی کافی با زمین ندارد و در نتیجه ماشین بیشتر تمایل به مستقیم حرکت کردن دارد، نه این که با حرکت فرمان در هر پیچ به راحتی دور بزند.

التبه اگر مکانیک ها مهارت کافی داشته باشند می توانند با تنظیم بال جلو جهت افزایش نیروی پایین دهنده (Downforce) یا با نرم تر کردن فنربندی جلوی اتومبیل، ماشین را از این حالت خارج کنند. اما در هنگام رانندگی بهترین چاره برای کنترل ماشین، کم کردن سرعت در هر پیچ و به آرامی دور زدن است.

--------------------------------------------------------------------------------

کنترل طبیعی

بسیاری از رانندگان فرمول یک هیچ وقت بطور کامل از ماشین هایشان راضی نیستند.

آنها می گویند زمانی از ماشین راضی هستند که آن مطابق با سبک رانندگی آنها حرکت کند.

حالت دلخواه آنها زمانی است که در نهایت سرعت بتوانند در هر پیچ دور بزنند و هر چهار لاستیک به نرمی با زمین تماس داشته باشند.

--------------------------------------------------------------------------------
"Oversteer" یا از دست دادن کنترل عقب ماشین

این حالت زمانی اتفاق می افتد که لاستیک های جلوی ماشین به اندازه کافی گرم شده اند و تماس نزدیکتری با زمین دارند، اما لاستیک های عقب که حرارت کافی نگرفته اند از کنترل خارج شده و راننده اگر مهارت کافی نداشته باشد، ماشین لیز خورده و بدور خود می چرخد.

بسیاری از رانندگان از این حالت ماشین استفاده کرده تا به سرعت نهائی مورد دلخواهشان برسند ولی در بسیاری از مواقع، این کار عملی نیست.

تنظیم باله عقب برای افزایش نیروی پایین دهنده بر روی چرخهای عقب ساده ترین راه حل این مشکل است اما در پیستهایی که رسیدن به سرعت بالا اهمیت زیادی دارد، این حربه باعث ایجاد نیروی عقب راننده (Drag) و افزایش مقاومت افقی اتومبیل دربرابر جریان هوا شده و از افزایش سرعت جلوگیری می کند.

واقعیات فنی در فرمول یک

از دید مهندسان فرمول یک، Oversteer مشکلی اساسی قلمداد می شود که می تواند حتی نشان از اشتباه در طراحی داشته باشد.

با این حال رانندگان حرفه ای لغزش محور جلو (Understeer) را رفتاری طبیعی برای اتومبیل می دانند.

مهمتر از لغزش اتومبیل در محور جلو یا عقب، پیوستگی رفتار اتومبیل در پیچها است؛ مهندسان و رانندگان انتظار دارند تا اتومبیلها در هر نوع پیچ (سرعت پایین، متوسط، یا بالا) رفتاری مشابه نشان دهد.

یعنی بعنوان مثال اگر در پیستی لغزش محور جلو در پیچهای سرعت بالا مشکل محسوب می شود، این رفتار در تمام پیچهای سرعت بالا در آن پیست مشاهده شود، یا اگر مایلند اتومبیل همیشه در پیچهای سرعت پایین دچار لغزش محور عقب باشد، این رفتار محدود به یک پیچ خاص نشود.

بجز پیستهای بادگیر که ممکن است عملکرد آئرودینامیک اتومبیل غیرقابل پیش بینی باشد، در باقی موارد ناتوانی از دستیابی به رفتاری مشابه در پیچهای مشابه، نشان از اشکالی بنیادی دارد؛ اشکالی که به اشتباهات در طراحی شاسی، بدنه یا فنربندی، یا ترکیب این موارد باز می گردد.

در هنگام تماشای مسابقه، مقایسه تصاویر دستهای رانندگانی که برای تیمهای بالای جدول رانندگی می کنند با رانندگان تیمهای ضعیف تر به وضوح این اشکالات را برملا می کند؛ رانندگان تیمهای ضعیف همواره در پیچهای سرعت متوسط و پایین، مشغول دادن حرکات متناوب و سریع به فرمان اتومبیل (برای تصحیح رفتار ناخواسته اتومبیل) هستند و رانندگان تیمهای قوی تر با آرامش و اطمینان، و حرکتهای اندک و پیوسته فرمان را تکان می دهند.

زوبین ناوی